دانلود آهنگ تبعید از حامد فرد

متن آهنگ تبعید از حامد فرد

‎نمیدونم چیه زمونه چه مرگشه

‎تا یه حرف حق میگی جوابش یه ترکشه

‎نمیدونم چیه زمونه در سر چی داره

‎نمیدونم چرا که پشت هر در دیواره

‎فقط میدونم جلادم میگه حتی عادله

‎این روزا حق ناحقه و حق با باطله

‎ولی حتی باطلش یه روزی تو نمیری کیشه

‎به روزش اهل زیر زمینم رو زمینی میشه

‎ذهنو به هر ایده بسپاری

‎به فقر چه بد که بعد تبعید اجباری

‎دوومی نداره ظلم تمومی نداره

‎واسه جوونی که دیگه حس جوونی نداره

‎داغون که شدی سعی کن آروم بشونی

‎باد سرتو نه که با قانون بشوری

‎قانونی که کنارش موسیقی تو رشد نبوده

‎حیف قانون کوروش نبوده

‎ببین منی که از کوروشو کارگر نوشتم

‎از اونی که جوونیمونو تار کرد نوشتم

‎از هزاری وخیانت و نامرد نوشتم

‎از هنوزم، دلهره، وطن تا مرد نوشتم

‎یه جوونی که توی قفس دیده هاشو دیده

‎هنوزم تنش بوی میله هاشو میده

‎یه چی فهمم شد بفهم که درسه نصیحته

‎من فهمیدم که آدم بودن اصل خریته

‎زمونه این قلمو که داده دستم

‎صدای منم شده صدای نسلم

‎منم اونکه تبعیدو به جونش خریده

‎حالا واسه جنگم قلممه سلاح دستم

‎یه بیمار تبعیدی که داره کمبود

‎بار رو دوشم همش یه بار غم بود

‎غمی که غده داره، عقده هامم روی ورق

‎با یه قلم که همیشه سلاح من بود

‎نمیدونم آخه چرا سکوت تقدیر این نسله

‎سکوتو شکستم و شدم تبعیدی خسته

‎یه تبعیدی که تبعید شد دشت آخرش

‎یه تبعیدی که راهی شد با اشک مادرش

‎تو دلش گرچه راه ندش، زمونه گشته باورش

‎آخرش فرد راهی شد با اشک مادرش

‎عمری نوشتم و گرفتم از خدا فاز ایمان

‎تلخه ولی خداحافظ ایران

‎خداحافظ ولی بدون حرفم اینه تا تهش

‎استخوانم خاک میشه در سرزمین آرش

‎نه تهمت نه فحش نه سرزمین در طعنه

‎خداحافظ ای مردم همیشه در صحنه

‎من از نسل کوروشم، ببین که مست کوروشم

‎ملاک پلاک فروهر نقش بسته رو مچم

‎من حرفام انتقادی واره، میدونم انتها دیواره

‎این روزا قلمم حس بمب انتحاری داره

‎منی که اجتماعی هستم

‎پا به اشتباهی بستم

‎ولی عشق نابی در من هست اجتماعی هستم

‎من از درد ملتم

‎بدون که بنده من بعدم

‎همونم فرد ملتم

‎وطنم سر به قبلتم

‎نه از آن دسته مردمم

‎که در آن سر به در گمن

‎و تمام در به در گمن

‎من از این دسته مردمم

‎که از این رسم زمان سیرن

‎و از بسکه جهان دیدن و فهمیدن

‎باقی نفهم در فهم جهان گیرن

‎زمونه این قلمو که داده دستم

‎صدای منم شده صدای نسلم

‎منم اونکه تبعیدو به جونش خریده

‎حالا واسه جنگم قلممه سلاح دستم

‎یه بیمار تبعیدی که داره کمبود

‎بار رو دوشم همش یه بار غم بود

‎غمی که غده داره، عقده هامم روی ورق

‎با یه قلم که همیشه سلاح من بود