متن آهنگ دوست از رضا یزدانی

بزرگ بود
و از اهالی امروز بود
و باتمام افق های باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید
صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود
و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد
و دست هاش ، هوای صاف سخاوت را ، ورق زد
و مهربانی را ، به سمت ما کوچاند
و او به شیوه باران پر از طراوت تکرار 
و او به سبک درختان ، میان عافیت نور منتشر می شد
همیشه کودکی باد را صدا می زد
همیشه رشته صحبت را، به چفت آب گره می زد  
و بارها دیدیم ، که با چه قدر سبد
برای چیدن یک خوشه ی بشارت رفت
ولی نشد ، که روبروی وضوح کبوتران بنشیند
و رفت تا لب هیچ و پشت حوصله نورها دراز کشید
و هیچ فکر نکرد
که ما میان پریشانی تلفظ درها
برای خوردن یک سیب
چه قدر تنها ماندیم
بزرگ بود و هست
بزرگ بود و هست
بزرگ بود و هست
بزرگ بود و هست
بزرگ بود و هست