متن آهنگ شب بود بیابان بود از فریدون فرخزاد

شب بود بیابان بود زمستان بود

بوران بود سرمای فراوان بود

یارم در آغوشم هراسان بود

از سردی افسرده و بی‌جان بود

در فکر آن سیمین بر خوشگل

از جسم و جان خود بودم غافل

می کوشیدم بهرش از جان و دل

می بردمش با خود سوی منزل

گیسویش، از باد و باران گشته آشفته

بر هر تار مویش گویی مروارید غلتان سفته(؟)

طی شد راه دشوار، آخر بر من و یار

با بوسه‌ای گرمی به او دادم

با لبهای چون قند، بر رویم زد لبخند

بردم همه رنج و غم از یادم

متن آهنگ شب بود بیابان بود از فریدون فرخزاد

شب بود بیابان بود زمستان بود

بوران بود سرمای فراوان بود

یارم در آغوشم هراسان بود

از سردی افسرده و بی جان بود

در بر آن سیمین بر خوشگل

از جسم و جان خود بودم غافل

می کوشیدم بهرش از جان و دل

میبردمش با خود سوی منزل

گیسویش از باد و باران گشته آشفته

در مویش گویی مروارید غلتان سفته

طی شد راه دشوار آخر بر من و یار

تا بوسه گرمی به او دادم

با لبهایی چون قند بر رویم زد لبخند

برد آن همه رنج و غم از یادم