متن آهنگ شب بود بیابون بود از شهرام شبپره

شب بود بیابان بود زمستان بود

بوران بود سرمای فراوان بود

یارم در آغوشم هراسان بود

از سردی افسرده و بی‌جان بود


در فکرآن سیمینبر خوشگل

از جسم و جان خود بودم غافل


میخواستمش او را من از جان و دل

میبردمش با خود سوی منزل


گیسویش، از باد و باران گشته آشفته

هر تار مویش گویی هزاران راز نگفته


روزی که دل دادم نمیره از یادم

لحظه ای که به دامش افتادم


با لبهای چون قند، به رویم زد لبخند

برد آنهمه رنج و غم از یادم

متن آهنگ شب بود بیابون بود از شهرام شبپره

شب بود ، بیابان بود ، زمستان بود ... بوران بود ، سرمای فراوان بود

یارم در آغوشم هراسان بود ... از سردی افسرده و بی جان ب

در فکر آن سیمین بر خوشگل ... از فکرو جان خود بود

میکوشیدم بهرش از جانو دل ... میبردمش با خود سوی منزل

گیسویش از بادو باران گشته آشفته ... در هر تار مویش گویی مروارید غلتان سفته

طی شد راه دشوار ... آخر بر منو یار ... با بوسه ای گرمی به او دادم

با لبهایی چون قند ... بر رویم زد لبخند ... برده همه رنجو غم از یادم

گیسویش از باد ...