متن آهنگ قطعه 18 از احمد شاملو

پس آه واره یی چالاک
بر خاک
جنبید
تا زمین ِ خسته به سنگینی نفس بکشد
سخت
سرد .

چشمه های روشن
بر کوه ساران جاری شد .
و سیاهی ِ عطشان ِ شب آرام گرفت .
و آن چیز ها همه
که از آن پیش
مرگ را
در گودنای خواب
تجربه یی می کردند
تند و دم دمی
حیات را به احتیاط
محکی زدند .

پس به ناگاهان همه با هم برآغازیدند
و آفتاب
بر آمد
و مُردگان
به بوی حیات
از بی نیازی های خویشتن آواره شدند .

شهر
هراسان
از خواب ِ آشفته ی خویش
برآمد
و تکاپوی سیری ناپذیر ِانباشتن را
از سر گرفت .

انباشتن و
هر چه بیش انباشتن
آری
که دست ِ تهی را
بر سر می توان کوفت .

و خورشید لحظه یی سوزان است ،
مغرور و گریزپای
لحظه ی مکرر ِ سوازنی ست
از همیشه
و در آن دم که می پنداری
بر ساحل ِ جاودانه گی پا بر خاک نهاده ای
این تنگ چشم
از همه وقتی پا گریزتر است .

متن آهنگ قطعه 18 از احمد شاملو

مجال
بی رحمانه اندک بود و
واقعه
سخت
نامنتظر.

از بهار
حظّ تماشایی نچشیدم،
که قفس
باغ را پژمرده می کند.

□

از آفتاب و نفس
چنان بریده خواهم شد
که لب از بوسه ی ناسیراب.

برهنه
بگو برهنه به خاکم کنند
سراپا برهنه
بدان گونه که عشق را نماز می بریم، -
که بی شایبه ی حجابی
با خاک
عاشقانه
در آمیختن می خواهم.