متن آهنگ قطعه 21 از احمد شاملو

نگاه کن چه فروتنانه بر خاک می گسترد
آنکه نهال نازک دستانش
از عشق
خداست
و پیش عصیانش
بالای جهنم
پست است.
آن کو به یکی «آری» می میرد
نه به زخم صد خنجر،
و مرگش در نمی رسد
مگر آن که از تب وهن
دق کند.

قلعه ی عظیم
که طلسم دروازه اش
کلام کوچک دوستی است.


۲

انکار عشق را
چنین که به سرسختی پا سفت کرده ای
دشنه ای مگر
به آستین اندر
نهان کرده باشی. -
که عاشق
اعتراف را چنان به فریاد آمد
که وجودش همه
بانگی شد.


۳

نگاه کن
چه فروتنانه بر درگاه نجابت به خاک می شکند
رخسارهای که توفانش
مسخ نیازست کرد.

چه فروتنانه بر آستانه تو به خاک می افتد
آن که در کمرگاه دریا
دست حلقه توانست کرد.
نگاه کن
چه بزرگوارانه در پای تو سر نهاد
آن که مرگس میلاد پر هیاهوی هزار شهزاده بود.

نگاه کن!