متن آهنگ قطعه 7 از احمد شاملو

زاده شدن بر نیزه‌ی تاریک
همچون میلاد گشاده‌ی زخمی
صفر یگانه‌ی فرصت را سراسر در سلسله پیمودن
بر شعله‌ی خویش سوختن
تا جرقه‌ی واپسین
بر شعله‌ی خرمنی که در خاک راهش یافته‌اند
بردگان
این‌چنین
این‌چنین سرخ و لوند
بر خار بوته‌ی خون شکفتن
وین چنین گردن فراز
از تازیانه زار تحقیر گذشتن
و راه را تا غایت نفرت بریدن
آه
از که سخن می‌گویم
ما بی چرا زندگانیم
و آنان به چرا مرگ خود آگاهانند

متن آهنگ قطعه 7 از احمد شاملو

پردگیان باغ
از پس معجر
عابر خسته را
به آستین سبز
بوسه ای می فرستند.

□

بر گُرده ی باد
گرده ی بو ای دیگر است.

درخت تناور
امسال
چه میوه خواهد داد
تا پرندگان را
به قفس
نیاز
نماید؟