متن آهنگ قطعه 7 از جواد یساری

یکی بود یکی نبود . زیر گنبد کبود

یه جوون خسته بود . که دلش شکسته بود

مثل بارون بهار . زار و زار گریه میکرد

گاهی دست خستشو . بسوی خدا میکرد

که ای خدای مهربون . خالق هفت آسمون

اونو بی وفا نکن . از منش جدا مکن

دست خستمو بگیر . تو منو رها نکن

بگو آخه تا به کی باید بشینم سر راش

بشینم تا او بیاد که بشنوم صدای پاش

مگه او نمیدونه . که دلم پریشونه

نمیاد که از چشام . غم عشقو بخونه

کلاغا از آسمون میرن بسوی لونشون

دسته های چلچله میرن به آشیونشون

ولی من بدون او . چی بگم کجا برم

با یه قلب پر امید . هنوزم منتظرم

قصه مرد منتظر قصه کوچه های ماست

صدای مرد منتظر صدای عاشقای ماست

عشقای پاکی که هنوز

تو کوچه پس کوچه های این شهر بزرگ

جون میگیرن . بزرگ میشن

ولی افسوس بینشون یه دیوار سخته

اسم این دیوار سخت تعصبه