متن آهنگ قطعه 9 از احمد شاملو

به هزار زبان

ولوله بود.



بیداری

از افق به افق می‌گذشت

و هم‌چنان که آواز دوردست گردونه‌ی آفتاب

نزدیک می‌شد

ولوله‌ی پراکنده

شکل می‌گرفت

تا یک‌پارچه

به سرودی روشن بدل شود.



پیش بازیان

تسبیح گوی

به مطلع آفتاب می‌رفتد

و من

خاموش و بی‌خویش

با خلوت ایوان چوبین

بیگانه می‌شدم.

متن آهنگ قطعه 9 از احمد شاملو

مرا
تو
بی سببی
نیستی.
به راستی
صلتِ کدام قصیده ای
ای غزل؟
ستاره باران جواب کدام سلامی
به آفتاب
از دریچه ی تاریک؟
کلام از نگاه تو شکل می بندد.
خوشا نظر بازیا که تو آغاز می کنی!

□

پس پشت مردمکانت
فریاد کدام زندانی ست
که آزادی را
به لبان بر آماسیده
گل سرخی پر تاب می کند؟ -
ورنه
این ستاره بازی
حاشا
چیزی بدهکار آفتاب نیست.

□

نگاه از صدای تو ایمن می شود.
چه مومنانه نام مرا آواز می کنی!

□

و دلت
کبوتر آشتی ست،
در خون تپیده
به بام تلخ.

با این همه
چه بالا
چه بلند
پرواز می کنی!