متن آهنگ قطعه7 از احمد شاملو

میان ِ خورشیدهای ِ همیشه

زیبائی‌ی ِ تو







لنگری‌ست

خورشیدی که







از سپیده‌دم ِ همه ستاره‌گان







بی‌نیازم می‌کند.

نگاه‌ات







شکست ِ ستم‌گری‌ست

نگاهی که عریانی‌ی ِ روح ِ مرا







از مِهر







جامه‌ئی کرد

بدان‌سان که کنون‌ام







شب ِ بی‌روزن ِ هرگز

چنان نماید که کنایتی طنزآلود بوده است.

و چشمان‌ات با من گفتند

که فردا







روز ِ دیگری‌ست

آنک چشمانی که خمیرْمایه‌ی ِ مِهر است!
وینک مِهر ِ تو:

نبردْافزاری







تا با تقدیر ِ خویش پنجه در پنجه کنم.

[]

آفتاب را در فراسوهای ِ افق پنداشته بودم.
به جز عزیمت ِ نا به هنگام‌ام گزیری نبود
چنین انگاشته بودم.

آیدا فسخ ِ عزیمت ِ جاودانه بود.

[]

میان ِ آفتاب‌های ِ همیشه

زیبائی‌ی ِ تو







لنگری‌ست

نگاه‌ات







شکست ِ ستم‌گری‌ست

و چشمان‌ات با من گفتند
که فردا
روز ِ دیگری‌ست.



(از کتاب آیدا در آینه)