متن آهنگ قطعه8 از احمد شاملو

جنگل ِ آینه‌ها به هم در شکست
و رسولانی خسته بر این پهنه‌ی ِ نومید فرود آمدند
که کتاب ِ رسالت ِشان

جز سیاهه‌ی ِ آن نام‌ها نبود







که شهادت را

در سرگذشت ِ خویش







مکرر کرده بودند.

[]

با دستان ِ سوخته







غبار از چهره‌ی ِ خورشید سترده بودند

تا رخساره‌ی ِ جلادان ِ خود را در آینه‌های ِ خاطره بازشناسند.
تا دریابند که جلادان ِ ایشان، همه آن پای‌درزنجیران‌اند
که قیام ِ درخون‌تپیده‌ی ِ اینان
چنان چون سرودی در چشم‌انداز ِ آزادی‌ی ِ آنان رُسته بود،
هم‌آن پای‌درزنجیران‌اند که، اینک!

بنگرید







تا چه‌گونه







بی‌ایمان و بی‌سرود

زندان ِ خود و اینان را دوستاق‌بانی می‌کنند،
بنگرید!
بنگرید!

[]

جنگل ِ آینه‌ها به هم درشکست
و رسولانی خسته بر گستره‌ی ِ تاریک فرود آمدند
که فریاد ِ درد ِ ایشان
به هنگامی که شکنجه بر قالب ِشان پوست می‌درید
چنین بود:
« کتاب ِرسالت ِ ما محبت است و زیبائی‌ست

تا بلبل‌های ِ بوسه
بر شاخ ِ ارغوان بسرایند.

شوربختان را نیک‌فرجام
برده‌گان را آزاد و
نومیدان را امیدوار خواسته‌ایم
تا تبار ِ یزدانی‌ی ِ انسان
سلطنت ِ جاویدان‌اش را

بر قلم‌رو ِ خاک


بازیابد.

کتاب ِرسالت ِ ما محبت است و زیبائی‌ست
تا زهدان ِ خاک

از تخمه‌ی ِ کین


بار نبندد.»
[]

جنگل ِ آئینه فروریخت
و رسولان ِ خسته به تبار ِ شهیدان پیوستند،
و شاعران به تبار ِ شهیدان پیوستند
چونان کبوتران ِ آزادْپروازی که به دست ِ غلامان ذبح می‌شوند
تا سفره‌ی ِ اربابان را رنگین کنند.

و بدین‌گونه بود







که سرود و زیبائی

زمینی را که دیگر از آن ِ انسان نیست
بدرود کرد.

گوری ماند و نوحه‌ئی.

و انسان







جاودانه پادربند







به زندان ِ بنده‌گی اندر







بمانْد.




(از کتاب آیدا در آینه)